En toch is het er weer. Een somber gevoel, oude pijn, een emotie waarvan je dacht dat die allang verdwenen was. Je hebt erover nagedacht, over gepraat, inzichten gekregen, stappen gezet — en toch is het er weer.
Dat kan verwarrend zijn. Want je verstand zegt: dit hoofdstuk is afgesloten. Maar binnenin werkt het anders. Je innerlijke wereld houdt niet van haast. Gevoelens blijven sluimeren tot je er echt bij stil kunt staan. Niet om alles eindeloos te herhalen — maar omdat sommige dingen gewoon even gezien willen worden.
Soms wil een gevoel niet ‘weg’. Het wil erkend worden. Niet opgelost, maar toegestaan.
En juist dat kan genoeg zijn. Niet doorgraven, niet zoeken naar nóg meer betekenis. Gewoon: aanwezig zijn bij wat er is. Zonder oordeel, zonder haast. Je zegt als het ware: oké, je mag er zijn. En in die ruimte kan iets veranderen. Niet omdat je iets loslaat, maar omdat het geen verzet meer ontmoet.
Dan ontstaat er rust. Niet omdat alles af is, maar omdat het mag zijn zoals het nu is.
We zijn gewend om gevoelens te willen begrijpen of controleren. Zeker de pijnlijke. Maar soms is er niets mis met wat je voelt. Het hoeft niet weg. Het hoeft alleen maar gezien te worden — en dat is genoeg.
Laat het er zijn. Niet als probleem. Maar als deel van jou dat ook gehoord wil worden.
Reactie plaatsen
Reacties