De één wil weten welke opleidingen en certificaten ik heb, de ander wil mijn levensverhaal horen. Allebei logisch. Het zegt iets over wie ik ben, hoe ik leef en hoe ik werk. En ja, ik neem je daar graag even in mee.

Ik ben opgegroeid in een agrarisch gezin – hard werken, nuchterheid, weinig gedoe. We stonden voor elkaar klaar, maar over gevoelens werd niet veel gepraat. Mijn jeugd was fijn en stevig, met wortels in de Brabantse klei en in een hechte vriendengroep. Daar vond ik ook mijn grote liefde Twan, met wie ik inmiddels al 32 jaar gelukkig ben. We hebben samen drie heerlijke, pure tieners.

Natuurlijk was niet alles altijd makkelijk. Ups en downs horen bij het leven. De vraag is alleen: hoe ga je ermee om? Hoe beweeg je mee zonder jezelf kwijt te raken?

We hebben op allerlei plekken gewoond – in de stad, op het platteland, zelfs in Duitsland. Die zoektocht naar ‘waar hoor ik thuis’ bracht me uiteindelijk bij het besef: je plek zit in jezelf.

Hoe ik geworden ben wie ik ben

Na de HAVO koos ik voor een opleiding in uiterlijke verzorging. Maar al snel merkte ik dat ik meer voelde dan ik kon verklaren – en dat het innerlijke me minstens zo boeide als de buitenkant. Vanaf daar ben ik gaan zoeken, vinden, leren, voelen en ervaren.

Ik volgde opleidingen en trainingen – van bedrijfskunde tot aromatherapie, van NLP tot lomi lomi massage. Van time management tot lymfedrainage. En nog zoveel meer. De laatste jaren Mind Eye Power practitioner, Vallei-coach, 7-jarige opleiding Taotraining, trainingen bij verschillende Taotrainers. Wat ik leerde, bracht ik telkens terug naar mijn eigen leven. Ik keek, voelde, luisterde en paste het toe – op mijn manier, in het dagelijks leven.
Juist dat maakt het waardevol: niet wat je weet, maar wat je leeft.

Zo ben ik geworden wie ik nu ben: echtgenote, moeder, vriendin, collega, Tao-trainer, Vallei-coach, masseuse – maar bovenal gewoon Annemarie. Iemand die met aandacht en oprechtheid ruimte biedt voor wie jij bent – zonder oordeel, met zachtheid en echtheid.

Hoe de Tao mijn leven raakte

Zo’n twaalf jaar geleden kwam ik in aanraking met het taoïsme. Het voelde als thuiskomen. Er was niks ‘mis’ met mijn leven, en toch raakte het me. Ik wist: hier zit iets wezenlijks, iets waar ik meer van wil weten en voelen.

De Tao is voor mij geen systeem of geloof. Het is het leven zelf. Het helpt me herinneren dat ik niet iemand anders hoef te worden. Dat het genoeg is om mezelf te zijn, precies zoals ik ben.

Ik heb geleerd om met zachtheid naar mezelf te kijken. Niet oordelen, maar waarnemen. Niet fixen, maar voelen. Daardoor ervaar ik meer rust, word ik minder snel geraakt door wat anderen zeggen of doen, en kan ik ook in een drukke wereld dicht bij mezelf blijven.

Mijn leven is er niet ‘perfecter’ door geworden, maar wel echter, rustiger, eenvoudiger. Ik beweeg met wat komt, zonder het te willen beheersen. Ik voel me verbonden, ook als het schuurt.

Hoe ik leef – en hoe ik inspireer

De Tao betekent letterlijk: de weg. En ieder loopt zijn of haar eigen pad. Ik loop dat pad door steeds opnieuw af te stemmen op wat er is – in mij, om mij heen. Niet door hard te werken aan mezelf, maar door te vertrouwen op het ritme van het leven. Door te doen door niet te doen. Wu Wei.

En dat is ook hoe ik werk met mensen. Als een soort gids op jouw pad. Jij wijst de weg – het is jouw leven, jouw tempo – en ik loop een stukje met je mee. Soms wijs ik je op wat je tegenkomt. Soms help ik ruimte maken of het pad weer overzichtelijk krijgen. Maar jij bepaalt. Jij voelt. Jij herinnert. We hoeven niets te forceren. We plannen tijd samen, we stappen het innerlijke landschap in – en dan zien we wel waar we uitkomen. 

Wat ik ben 

Tja, wat bén ik dan? Lastig in één woord te vangen.

Ik zie mezelf als iemand die ruimte biedt. Die aanwezig is, zonder oordeel. Met zachtheid, echtheid en volle aandacht. Iemand bij wie je jezelf kunt zijn.

Mensen omschrijven mij als warm, liefdevol, veilig, puur, nuchter en helder. Een plek waar je kunt landen, waar je gehoord wordt, waar je even mag zijn zoals je bent. Een toverfee, een engel, een moeder, een arm om je heen, een luisterend oor, veilig – zomaar een paar woorden die ooit vielen.

Wat ik doe, is niet zozeer begeleiden of helpen. Het is herinneren. Aan wat er al in jou leeft. En van daaruit: leven. Echt, eenvoudig en op jouw manier.